نشست بیست و سوم از سلسله نشستهای توافقنامه همکاری در پایش و ارتقاء پژوهشهای شهری در روز سهشنبه ۲۹ تیرماه برگزار شد. در این جلسه فیلم مستند اهالی خیابان یکطرفه به کارگردانی مهدی باقری از اعضای انجمن مستندسازان سینمای ایران به نمایش گذاشته شد. این فیلم در سال ۱۳۹۳ برای نخستین بار در جشنواره سینما حقیقت رونمایی و پخش شد، و پسازآن در چندین جشنواره بینالمللی ازجمله جشنواره مردمشناسی ایروان در ارمنستان با فیلمهای دیگر به روی پرده رفت.
اهالی خیابان یکطرفه یک مستند شهری بهعنوان بخش نخست از تریلوژی مستندهای شهری درباره سه خیابان قوامالسلطنه یا سی تیر، ناصرخسرو و لالهزار بهعنوان سه معبر عمده با شناسنامه ویژه از تاریخ تحول اجتماعی-سیاسی و کالبدی شهر تهران است. این مستند در مورد خیابانی است که دوره مهمی از تاریخ اجتماعی و فرهنگی کشور در آن گذشته، اما فراتر از آن بهعنوان یک بلوک شهری که امکان زندگی مسالمتآمیز و سرشار از تفاهم را برای ساکنانی از اقوام و ادیان مختلف را فراهم ساخته، شناخته میشود.
فیلم با نوعی نگاه ویژه به شهر، خوانش دیگری از روابط حاکم بر ساکنان متنوع یک حوزه شهری را به دست میدهد و فیلم مستند را بهعنوان یک مدیوم با ظرفیت بالا در تحلیل و پژوهشهای شهری به ما معرفی میکند. دیدگاه ویژهای که این فیلم را برای نشستهای نقد و بررسی پژوهشهای شهری پراهمیت میساخت، ارائه تصویری از روندی کند اما پیشرونده از وضعیت رهاشدگی و نتیجتاً از دست رفتن فضاهای شهری واجد ارزش شهرهایمان است که بهعنوان خطری عمده هویت، خاطرهای جمعی و تصویری از تاریخ تحولات اجتماعی، فرهنگی و کالبدی شهریمان را تهدید میکند.
در پایان پخش فیلم، اعضای پنل دکتر حمیدرضا صدر، مهندس محمدرضا حائری و دکتر پرویز اجلالی اعضای پنل هر یک از زاویه نگاه تخصصی و حرفهای خود نکاتی را در خصوص مباحث طرحشده در مستند با جمع حاضران در میان گذاشتند و مشارکت حاضران در مباحث طرحشده نیز امکان تبادلنظر با کارگردان فیلم را فراهم ساخت. در پایان، دبیر نشست دکتر حمیده امکچی با جمعبندی مباحث طرح به نکاتی اشاره داشتند:
۱) ارزش و اهمیت مستندسازی بهعنوان یک مدیوم قوی در بررسی و تحلیل مسائل اجتماعی.
۲) نقش مستندسازی برای عبور از «جامعه شفاهی» به «جامعه شناسنامهدار» که با کتبی و مضبوط شدن تاریخ تحولات امکانپذیر میگردد و از احتمال تکرار اشتباه در جامعه میکاهد.
۳) تاکید بر مضمون طرحشده در این مستند که به ما یادآور میشود، سرعت تخریب در ابنیه و فضاهای شهری که حامل تاریخ تحولات اجتماعی یک جامعه است، چه خطراتی را از جنبههای مختلف میتواند متوجه انسجام اجتماعی و همزیستی بین نسلی ساخته و از کیفیتهای مورد انتظار برای استقرار حیات شهری مبتنی بر تاریخ یک شهر بکاهد.