فیلم مستند آخرین روزهای زمستان دو هفته‌ی متوالی در سینما آزادی درحالی به‌نمایش درآمد که فقط قرار بود یک نوبت نمایش داشته باشد؛ اما استقبال مخاطبان از فیلم به اندازه‌ای بود که مسئولان نمایش را مجاب کرد تا یک نوبت دیگر نیز به تعداد دفعات نمایش اضافه کنند. نمایش این فیلم در سالن ۱۷۰ نفری سینما آزادی با حضور بیش از ۴۰۰ نفر از علاقه‌مندان برگزار شد. مهر داد اسکویی، کارگردان این فیلم، با اشاره به استقبالی که از فیلمش شده بود، گفت: "امروز زمان آن رسیده که به فیلم مستند به‌عنوان یک کالای سودآور نگاه شود."
اسکویی که این فیلم را با مخاطبان آن به‌تماشا نشسته، گفت: "فیلم‌های من در طول ۱۰ سال گذشته فقط در سالن‌های خارجی به‌نمایش درآمده است و این برای اولین‌بار است که من فیلم خود را درکنار هموطنانم دیدم و از این امر بسیار خوشحالم." وی ادامه داد: "فیلم‌ساز مستند که چندمیلیون تومان برای ساخت فیلم خود هزینه می‌کند؛ به‌دنبال آن است تا فیلم را بفروشد. امروز یک مستندساز به‌عنوان یک تولید‌کننده توقع دارد که از وی حمایت شود، زیرا مستندساز نیز مانند کسی که یک کالای تجاری تولید می‌کند، یک اثر تولید می‌کند که باید سود آن به او بازگردد و از این قبل پولی به دست آورد تا‌‌ همان را سرمایه‌ی فیلم‌های بعدی‌اش کند."
کارگردان دماغ به سبک ایرانی ادامه داد: "امروز مستندسازان مخاطبان خود را پیدا کرده‌اند و دهه‌ی ۹۰ شمسی؛ دهه‌ی فیلم مستند است و امروز ساخت فیلم مستند از سیطره‌ی نهادهای دولتی خارج شده و فیلم‌سازان مستقل فیلم‌های خود را منتشر می‌کنند." اسکویی، جلوگیری از انتشار غیرقانونی فیلم‌های مستند را امری ضروری دانسته و تاکید کرد: "بزرگ‌ترین راهکار برای آن‌که فیلم غیرقانونی منتشر نشود، این است که انتشار و نمایش این فیلم‌ها توسط موسسه‌ی رسانه‌های تصویری انجام شود. ولی امروز فیلم مستند توسط خود مستندسازان به‌نمایش درمی‌آید، درحالی‌که این وظیفه‌ی من نیست و باید توسط نهاد‌ها انجام شود. سینمای مستند از سینمای داستانی آسیب‌پذیر‌تر است و هیچ فردی از قاچاق فیلم‌های مستند جلوگیری نمی‌کند؛ درحالی‌که اگر یک فیلم سینمایی ضعیف کپی شود، فریاد وااسفا از هر طرف بلند می‌شود اما برای فیلم مستند کسی دل نمی‌سوزاند."
اسکویی، مستندسازان را بخشی از بدنه‌ی سینمای ایران دانست و افزود: "اگر مستندساز غمگین شود و عکس‌العمل نشان دهد بخشی از بدنه‌ی سینما عکس‌العمل نشان می‌دهد. چگونه است که یک مستندساز برای دریافت جایزه، تدریس و شرکت در جشنواره‌های خارجی دعوت می‌شود، اما زمانی که می‌خواهد یک فیلم بسازد هیچ‌کس از او حمایت نمی‌کند. امروز مستندسازان بسیاری وجود دارند که نمی‌خواهند از این کشور بروند. آن‌ها می‌خواهند در این مملکت بمانند و کار خودشان را انجام دهند؛ اما این امکان برای آن‌ها وجود ندارد. من به‌عنوان یک مستندساز درد مردم و کشورم را دارم و نمی‌خواهم از این کشور بروم، بلکه می‌خواهم مستند بسازم و مستندساز بمانم."
اسکویی تمایل مستندسازان به‌سمت کارهای تجاری را یک مشکل دردناک دانست و افزود: "امروز تمام شاگردهای من به‌سمت تیزرسازی حرکت می‌کنند؛ البته تیزرسازی اشکالی ندارد، اما من به‌عنوان مستندساز دوست دارم زندگی‌ام از راه مستند‌سازی بگذرانم." وی با انتقاد از سایت‌های نهادهای مختلف در حوزه‌ی سینمای مستند یادآور شد: "مستندسازان فقط در مواردی مطرح می‌شوند که عده‌ای می‌خواهند آن‌ها را تنبیه کنند و هیچ تشویقی در کار نیست. هیچ‌وقت یک مستندساز به‌خاطر ساخت یک فیلم خوب درباره‌ی مشکلات مردم تشویق نمی‌شود؛ درحالی‌که فیلم مستند آینه‌ی جامعه‌ی خود است. او سیاه‌نما نیست و استفاده از این عبارت برای فیلم مستند دیگر نخ‌نما شده است."