درباره ی ناصر تقوایی بسیار می توان نوشت. چه در مقام تحسین و ستایش و چه بر سبیل نقد؛ و نیز چه بر مدار تحسر از مردی که نه زمانه قدر او بشناخت و نه خود رسم خویشتن داری بجا آورد. اگرچه او همواره در کلامش از خود به نیکی و گاه به اغراق یاد کرده است.

من مخالف نقد سازنده و درست نیستم و از همه ی آنهایی که من را درست نقد می کنند ممنونم. راحت به شما بگویم که با سیستم ستاره سازی مخالفم. سیستمی که ساختار فیلم را فدای ستاره می کند، نمی پسندم.

باری، رفع سو تفاهمات در مورد برنامه ی نکوداشت امسال می ماند برای پس از برگزاری جشن. پس از جشن باید دست به دست هم دهیم و به کمک سینمای مستند هم بشتابیم که حالش بسیار بد است.

در اواسط دهه ی 1340 ناصر تقوایی جزو گروه شورانده ای از جوانان جنوب بود، که در هنر و ادبیات و پاره ای از آنها در سیاست نیز پنهانی دستی داشتند، و گاهنامه "هنر و ادبیات جنوب " را انتشار می دادند ...

از شکسته نفسی که بگذریم،  بنده حقیقتاً خودم را در این سن و سال و حال و احوال شایسته ی تقدیر نمی دانم. از آن مهم تر به یک بیماری هم دچارم به نام "دموفوبیا". خیلی ها هم دارند این مرض لاعلاج را که از جمعیت می ترسند.