این روزهای بهمن که می شود، چه در خیابان ها باشید و چه از روی اتفاق، ناخواسته از مقابل تلویزیونی بگذرید، باز باید حرف ها، عکس ها و فیلم هایی که سی و یکسال است تکرار می شوند را تحمل کنید.

برای آزادی اثرگذار است، چون خود تصویر مستند چیزی دارد که هیچ چیز نمی تواند جایگزینش باشد. در فیلم تصویری هست از ساختمان نیمه تمامی در خیابان آزادی که انبوه جمیعت چهار طبقه و پشت بام آن را پر کرده اند و با تکان دادن دست شعار می دهند.

وقتی دوباره فیلم را به بهانه های مختلفی می بینم، نسبت به آن چه که گذشته است حس نوستالژیکی دارم. چون اتفاقاتی افتاده است که من شخصا شاهد تاریخی اش بوده ام. حالا بخشی از این اتفاقات خارج از قاب بوده اند و بخشی هم در درون قاب.

"ماشین روز قیامت" نام عجیب فیلمی مستند است درباره ی معلولین جنگ ایران. کودکانی که از جامعه فاصله گرفته اند و نه این که ذهن شان در یک زمان متوقف شده باشد، بلکه سالها هم به عقب برگشته است. کودکانی هستند چهل ساله، سی ساله، پنجاه ساله ... .

ادامه در پیک مستند

همیشه سعی کرده‏ ام در کارهایم فضاهای مختلفی را تجربه کنم. خانه مادری‏ ام مرداب، از پس برقع، دماغ به سبک ایرانی و روزهای بی‏تقویم هر یک فیلم‏هایی بودند که تغییر جهت یا تمرکز بیشتری برای ادامه‏ی مسیر مستندسازی من ایجاد کرده‏اند.