آن بیرون شلوغ است. شهر حال و هوایی دارد که بیا و ببین. همه می دانند که تا چند روز دیگر تمام این شور انسانی معصومانه تمام خواهد شد و می خواهند که تا چکه های آخرش را بنوشند و دل ندارند این کارناوال غریب را ترک کنند. شهر چقدر مهربان است ...

 بعد از تماشای فیلم مستند"ما نیمی از جمعیت ایرانیم"، تازه ترین ساخته ی"رخشان بنی اعتماد"، بیش از هر چیزی چند سوال ذهنم را مشغول کرد: آیا فیلمی با موضوع روز و احتمالا گذرا، اثری بر پایه نشانه های خارج از دنیای فیلم و تکیه بر داده های اجتماعی، فیلمی تعریف شده در زمان و جغرافیای مشخص می تواند ...

جامعه شناس، قاعدتا، کسی ست که وقتش را صرف شناخت جامعه می کند؛ می خواهد از"پدیده های اجتماعی"سر درآورد و از آن جا که (به زعم ولتر) در جست وجوی علل کاملا انسانی تاریخ است، پیوستگی"تظاهرات گوناگون فعالیت بشر"را در این جست وجو در نظر می گیرد.

انجمن مستندسازان سینمای ایران با انتشار نامه ای با عنوان"مستندسازان از رییس جمهور آینده چه می خواهند؟" نکاتی را در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری مطرح کردند.

"رخشان بنی اعتماد" این روزها دوربین به دست همراه با گروه فیلمبرداری خود در تهران وارد جماعت سیاسی و انتخاباتی می شود تا مطالبات زنان از قشرهای مختلف را در فریم های دوربین ثبت کند.