گزیده آثار پنِبِیکر، مستندساز پیشکسوت امریکایی به نمایش درمی‌آید. او در تاریخ سینمای مستند جایگاه ویژه‌ای دارد و گروهی از منتقدین، او را پدر «سینماحقیقت» لقب داده‌اند. شش اثر مستند او با عناوین قطار سریع‌السیر سحرگاهی (۱۹۵۳ نخستین مستند فیلم‌ساز)، افتتاحیه در مسکو (۱۹۵۹)، لامبرت و شرکا (۱۹۶۴)، به پشت سر نگاه نکن (۱۹۶۷)، راکبای (۱۹۸۱) و کوهپایه (۲۰۰۱) در بخش مرور مستندهای این فیلم‌ساز در جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت به نمایش درمی‌آیند.
به همین بهانه، پنِبِیکر یادداشت کوتاهی را با محوریت سینماوریته و خطاب به تماشاگران ایرانی فیلم‌هایش به نگارش درآورد و ضمن عذرخواهی از عدم حضور در ایران (به علت کهولت سن و بیماری)، اظهار داشت: «گاهی ما به فیلم‌هایمان به‌عنوان کشف نگاه می‌کنیم و خودمان را کاشف می‌دانیم. دوربین نوعی کارآگاه و جستجوگر است که به‌دنبال سرنخ‌ها و شواهد است تا داستان ما را حقیقت بخشد؛ حقیقتی که تنها از آنِ ما نیست. اگر چه گاهی فکر می‌کنیم که فقط متعلق به ماست، چون کاوش و جستجو می‌تواند کار مشکلی باشد. حقیقت، به شخصیت‌هایی که ما تصویر آنها را گرفته‌ایم نیز تعلق دارد.
ما همیشه کارمان را با توافق شروع می‌کنیم و اینکه وقتی فیلم تمام شد، آن‌را به رقیب‌مان نشان خواهیم داد و اگر آنها اشتباهی در کار ما ببینند، سعی خواهیم کرد آن‌را اصلاح کنیم. فیلم باید برای شخصیت‌هایش مانند سازندگانش حقیقی باشد؛ بنابراین ما هم می‌خواهیم که داستان فیلم‌مان حقیقی باشد. مستندساز دوربینش را برای ثبت حقایق روشن می‌کند، اما این شخصیت‌های داستان و زندگی آنهاست که فیلم را زنده خواهد کرد.
با احترام؛ دان‌آلن پنِبِیکر»
گفتنی است، بخش حرفه: مستندساز هفتمین شماره فصلنامه سینماحقیقت به مرور زندگی و آثار پنِبِیکر اختصاص دارد.
