با سپری شدن دو روز از جشنواره‌ی سینماحقیقت، تعدادی از مستندسازانی که در این جشنواره فیلم دارند، نقطه‌نظراتشان را از روند برگزاری جشنواره مطرح کردند.
محسن رمضان‌زاده که با فیلم رادکان در این جشنواره حضور دارد، در ارتباط با نحوه‌ی نمایش فیلم‌ها در این جشنواره معتقد است:" برایم بسیار عجیب است که علی‌رغم اینکه در چهارمین دوره جشنواره‌ی سینماحقیقت قرار داریم، هنوز برنامه‌ی این جشنواره به طور منظمی ارائه نمی‌شود." وی ادامه داد:" معمولا برنامه‌های جشنواره‌ها از یک هفته قبل بر روی سایت‌های خبری قرار می‌گیرد، اما امسال اتفاقی کاملا متفاوت افتاده و این موضوع نیازمند توجه جدی است. علاوه بر این پخش فیلم‌ها هم به انضباط بیشتری نیاز دارد، چرا که اکنون علی‌رغم اینکه فیلم‌های جشنواره طبقه‌بندی موضوعی شده است، در یک سانس فیلمهایی از چند موضوع متفاوت می‌بینیم، در حالی که اگر این فیلم‌ها در نمایش هم طبقه‌بندی می‌شدند قطعا مخاطبان راحت‌تر می‌توانستند فیلم‌های مورد علاقه‌شان را تماشا کنند. این طبقه‌بندی در نمایش فیلم‌های خانهی سینما هم صورت گرفته بود."
وی با اشاره به نمایش محدود فیلم‌ها در جشنواره‌ی سینماحقیقت، اذعان داشت:"به نظرم یک نمایش برای هر فیلم در جشنواره عجیب‌ترین موضوعی است که در جشنواره‌ی سینماحقیقت با آن مواجه هستیم. من به شخصه تاکنون در 50 یا 60 جشنواره‌ی داخلی حضور داشته‌ام و در بسیاری از آنها فیلمهایم به نمایش درآمده‌اند؛ اما هیچ جشنواره‌ای را به یاد نمی‌آورم که فیلمهایش تنها یک نمایش داشته باشند."
حمیدرضا اکبری دیگر مستندسازی که با فیلم محصور در این جشنواره حضور دارد، در ارزیابی‌اش از جشنواره‌ی سینماحقیقت امسال گفت:" قرار بود فیلم من در روز اول جشنواره به نمایش درآید، اما در همان روز سه بار ساعت نمایش آن جابه‌جا شد و من نتوانستم هیچ یک از مهمانان خود را برای نمایش آن دعوت کنم." وی در عین حال به نمایش یکباره‌ی فیلم‌ها در این دوره جشنواره اشاره کرد و افزود:" من در هیچ جشنواره‌ای ندیدم که فیلم‌ها تنها یکبار به نمایش درآیند، چرا که یکی از خصوصیات جشنواره نمایش فیلم‌ها در دفعاتی بالاتر از دو مرتبه است. فیلم‌ها در مرتبهی اول که به نمایش درمی‌آیند، تازه توسط برخی از مخاطبان دیده می‌شوند و بر روی آنها تبلیغات زبانی صورت می‌گیرد و در کل می‌توان گفت که یک فیلم در مرتبه دوم است که مخاطب خود را پیدا می‌کند."
این مستندساز اذعان داشت:" اکنون مسوولان این جشنواره می‌گویند که به دلیل تعداد بالای فیلم‌ها ناچاریم تنها یک نمایش برای هر فیلم بگذاریم. اما من نمی‌دانم اصلا چرا باید اینگونه باشد، همه‌ی جشنواره‌ها برایشان مهم است که فیلم‌ها نمایش اولشان را در آن جشنواره داشته باشد، حال نمایش این حجم فیلم که بسیاری از آنها در جشنواره‌های قبلی هم نمایش داشته‌اند، چه ضرورتی می‌تواند داشته باشد؟!"
اکبری در ادامه‌ی صحبتهای خود به کاتالوگ جشنواره سینما حقیقت اشاره کرد و با بیان اینکه حتی عکس او در این کاتالوگ اشتباه منتشر شده، اظهار کرد: نمی‌دانم چرا جشنواره‌ای که به طور بین‌المللی برگزار می‌شود کاتالوگش تنها به زبان فارسی منتشر شده است." وی همچنین از کم بودن تعداد مخاطبان جشنواره‌ی سینما حقیقت یاد کرد و گفت:" متاسفانه در زمان نمایش بسیاری از فیلم‌ها، سالن‌ها بسیار خلوت هستند."
علاء محسنی که امسال با فیلم همه دانا در این جشنواره حضور دارد، عنوان کرد:" متاسفانه امسال دو سالن سینما فلسطین، از سه سالن به نمایش فیلم می‌پردازد و چند روز هم جشنواره برنامه نداشت. سانس‌های نمایش‌دهنده‌ی فیلم‌ها هم به یک سانس محدود شده است و در کل اینها مواردی است که در شان یک جشنواره‌ی بین‌المللی به حساب نمی‌آید." وی در عین حال اظهار امیدواری کرد:"جشنواره‌ی سینماحقیقت حداقل فیلم‌های منتخب خود را مانند بسیاری از جشنواره‌های مطرح دنیا در روز پایان جشنواره یکبار دیگر به نمایش بگذارد."
داریوش غریب‌زاده که با فیلم مدرسه کوچک، آرزوهای بزرگ در این جشنواره حضور دارد، معتقد است:" این جشنواره تنها با هدف بردن آبروی فیلمسازان برگزار می‌شود."
وی درباره‌ی زمان نمایش فیلم خود گفت:" من چندی پیش برای اطلاع یافتن از زمان نمایش فیلمام با مسوولان جشنواره تماس گرفتم و به من گفتند که ساعت 21 روز پنج‌شنبه در سالن شمارهی یک سینما فلسطین فیلم من به نمایش درخواهد آمد. من هم از آن زمان به اطلاع‌رسانی به دوستان پرداختم و به بسیاری از آشنایانم این موضوع را اطلاع دادم. علاوه بر این خودم هم برنامه‌ام را طوری تنظیم کردم که برای دو روز آخر جشنواره به تهران بیایم. اما شب گذشته یکباره از طریق خبرگزاری‌ها متوجه شدم که برنامه‌ی نمایش فیلمام تغییر کرده است. دیگر با این شرایط من واقعا حرفی برای گفتن ندارم. اما به عنوان یک فیلمساز شهرستانی که 20 سال است، حرفه‌ام فیلمسازی است، از مسئولان خواهش می‌کنم که اگر واقعا با سینما و یا سینمای مستند مشکلی دارند آن را تعطیل کنند و ما را بیش از این بی‌احترام نکند."
وی ادامه داد:" من نمی‌دانم آیا هیچگاه مسوولان این جشنواره با خود می‌اندیشند که اگر من 1300 کیلومتر راه را طی کنم و به تهران بیایم و ببینم که فیلمام 24 ساعت قبل به نمایش درآمده چه به روز من می‌آید؟ آیا هیچ کس به فکر اعتبار حرفهایمان است و با خودش می‌اندیشد که ما طبق اطلاع‌رسانی که صورت گرفته مهمان دعوت کرده‌ایم؟"
محمد علی فارسی هم که با فیلم رستاخیز دراین جشنواره حضور دارد معتقد است:" اکنون شرایط آشفته‌ای در این جشنواره وجود دارد و من نمی‌دانم که چرا اینگونه است. معمولا برنامه‌ی جشنواره‌ها از قبل اعلام می‌شود و افراد می‌توانند مهمانانشان را دعوت کنند؛ اما اکنون علاوه بر عدم انتشار برنامه در روزهای اول، ما فیلمسازان با تغییر مکرر سانسها هم مواجه بوده‌ایم و به همین دلیل در دعوت کردن از مهمانان‌مان با مشکلات متعدد مواجه شده‌ایم."
وی در عین حال به تعداد بالای فیلمهایی که در این جشنواره به نمایش درمی‌آید، اشاره کرد و افزود:" اکنون تعداد بخشها و فیلم‌ها به گونه‌ای است که تشخیص سره از ناسره بسیار مشکل شده است." فارسی همچنین اظهار کرد:" به هر حال اگر قرار باشد که 150 فیلم ظرف سه روز به نمایش درآید، قطعا سانس‌های فیلم‌ها کم می‌شود و همه‌ی این موارد جزو ایرادات جشنواره‌ی امسال است." این مستندساز در ارتباط با نمایش فیلم‌های با موضوعات متفاوت در یک سانس گفت:" ظاهرا هیچ هماهنگی میان موضوع فیلمهایی که در یک سانس به نمایش درمی‌آیند، وجود ندارد؛ در حالی که باید فیلم‌ها حداقل یک ارتباط منطقی با همدیگر داشته باشند." وی در بخش دیگری از صحبتهایش هم به نحوه‌ی طبقه‌بندی فیلم‌ها اشاره کرد و گفت:" من فیلمی درباره‌ی یک شخصیت فرهنگی ساخته‌ام و بعد آن را در بخش همت مضاعف قرار می‌دهند. چرا نمی‌آیند از خود ما بپرسند که فیلممان باید در چه گروهی قرار بگیرد، مگر من برای این بخش فیلم ساخته بودم که اکنون فیلم من را در این بخش قرار داده‌اند؟!"
فارسی در پایان صحبتهای خود عنوان کرد:" قطعا این حجم بالای فیلم‌ها جشنواره را از اهداف اصلی خود دور خواهد کرد. من امیدوارم که حداقل برگزاری امسال این جشنواره باعث شود که تجربه‌ی دوستان برای سال دیگر بیشتر شود؛ چرا که به نظر می‌رسد امسال متولیان این جشنواره تجربه‌ی چندانی در زمینه‌ی برگزاری جشنواره‌ها ندارند."
