"مهرداد زاهدیان"معتقد است:"در حال حاضر برگزار ی اکثر جشنواره ها و هفته ی فیلم ها به دست بخش دولتی موجب شده است که هیات داوری و انتخاب این جشنواره ها بسیار شبیه یکدیگر باشد و در نهایت جشنواره هایی با رویکرد متفاوت فیلم های یکسانی به نمایش بگذارند."این مستند ساز در ارزیابی اش در عملکرد هیات انتخاب های جشنواره های مستند عنوان کرد:"فکر می کنم لازم است مساله ی داوری و انتخاب جشنواره ها به شکلی مفصلی مورد آسیب شناسی قرار بگیرد. چرا که امروزه به برکت ورود دیجیتال امکانی ایجاد شده است تا با تعداد قابل توجهی از فیلم های مستند و یا علاقه مندان به ساخت مستند مواجه شویم. اما معمولا به دلیل بودجه های نسبتا پایینی که دراختیار سازندگان این فیلم ها قرار دارد و یا به علت سهل الوصول بودن این تجهیزات، گاه دراین فیلم ها وجه تحقیقاتی که از مهم ترین جنبه های فیلم مستند است کمرنگ شده و مورد بی مهری قرار می گیرد و در نتیجه با حجم انبوهی از فیلم هایی مواجه می شویم که اکثر آن ها عمق چندانی ندارند؛ چرا که معمولا برای این فیلم ها وقت کمی صرف می شود و در اکثر موارد پیش تولید آن ها در مقایسه با تولید زمانی به مراتب کوتاه تر دارد، به همین علت هم معمولا از دل این گروه فیلم ها، اثر وزینی تولید نمی شود." این مستندساز درعین حال گفت:" از سوی دیگر این حجم بسیار بالا، متقاضی ورود به جشنواره ها و یا هفته ی فیلم های مختلف هستند و به همین دلیل حضور هیاتی برای انتخاب فیلم ها ضروری می نماید، اما عده ای هم هستند که فیلمسازی را به شکل حرفه و به عنوان یک دغدغه مدنظر دارند که معمولا جشنواره ها با استفاده از هیات های انتخاب مشابه توجه چندانی به این افراد نمی کنند. در حال حاضر، هیات انتخاب اکثر جشنواره ها تا حدودی مشابه و یکسان هستند و همین مساله موجب می شود که این جشنواره ها فاقد تنوع سلیقه و دیدگاه باشند و جشنواره هایی که با اهداف و رویکرد های متفاوت برپا می شوند فیلم های مشترکی را به نمایش بگذارند."
زاهدیان هم چنین به نقش تفکر دولتی حاکم بر این جشنواره ها اشاره کرد و اعتقادش را این گونه مطرح کرد:"به نظر می رسد که از دیدگاه تفکر دولتی، مردم و جامعه ی ما بیشتر نقش مصرف کننده را دارند و به همین دلیل کمتر به عنوان تولید کننده در نظر گرفته می شوند و به دنبال این مساله شاهدیم که تلف شدن ساعت ها وقت این مردم در ترافیک اهمیت چندانی ندارد، چرا که از نظر آنان مردم تولید کننده نیستند که وقت آنها اهمیت داشته باشد. اگر در نظامی جامعه به عنوان قشری تولید کننده در نظر گرفته شود قطعا به این نکته نیز توجه می شود که افسردگی، خستگی و کسالت روحی آنها می تواند تاثیر منفی روی راندمان کاری آنها داشته باشد. در مورد جشنواره های ما هم به نظر می رسد که داستان به همین شکل است و برای مسوولان ما نکته مهم این است که یک جشنواره در تاریخی خاص برگزار شود و طی مراسمی جوایزی اعطا کند و من فکر می کنم که نگاه دولتی به این جشنواره ها در نهایت موجب شده است که ما نوعی گسست را تجربه کنیم. نتیجه ی این نوع نگاه آن است که حتی داوران این جشنواره ها نیز به ناچار تحت تاثیر نگاه دولتی قرار می گیرند. البته به هیچ عنوان نمی خواهم بگویم که نگاهی تحکم گرا براین داوران غلبه دارد، اما مشکل اصلی جایی اتفاق می افتد که قرار می شود یک تشکیلات دولتی به عنوان ولی نعمت دیگران دست به برپایی یک جشنواره بزند. در حال حاضر تمامی جشنواره ها و هفته ی فیلم ها به غیر از یک یا دو مورد محدود تحت اراده و نظارت بخش دولتی برگزار می شوند و کمتر شاهدیم که تشکلی خودجوش دست به برپایی این جشنواره ها بزند، حتی در مورد جشن خانه ی سینما که نمونه ای از جشن های صنفی و خود جوش است نظارت کامل وجود دارد و به نوعی این جشن هم زیر لوای دولت قرار می گیرد. حال آن که وقتی دولتی خود را در موقعیت ولی نعمت قرار می دهد و مسوول مهم ترین جشنواره ی سینمایی آن به صراحت می گوید که به عنوان مثال بخش مستند برای ما جایگاهی ندارد، بهتر متوجه می شویم که چگونه در جشنواره ای دولتی نظر یک فرد بر همه چیز مسلط شده است و قطعا هیات داوری و انتخاب این گونه جشنواره ها نیز از این موضوع در امان نخواهند بود و انتخاب آن ها نیز براساس همین نگرش ها صورت می گیرد. هنگامی که ما در برگزار کنندگان جشنواره ها تنوع نداریم، قطعا هیات های داوری و انتخاب ما نیز مشابه هستند. به عبارت دیگر نگاه دولتی ذائقه ی ثابتی دارد که این ذائقه در انتخاب اعضای این هیات نیز، نمود دارد، اما اگر تشکل های غیردولتی و آن هایی که دغدغه آنها ذاتا سینمای مستند، فرهنگ وهویت جامعه است دست به برپایی این جشنواره ها بزنند، طبیعتا تنوع داوری و هیات انتخاب ایجاد می شود و در جشنواره هایمان شاهد رنگ آمیزی خواهیم بود و یک فیلم اثر برگزیده جشنواره های متعدد ما نخواهد شد، چرا که ما آثار برجسته و خوب بسیاری داریم."
این مستند ساز در پایان به گفت:"به نظر می رسد که این نوع نگرش بخش دولتی سینمای مستند، حتی در رویکرد آنها نسبت به جشنواره های خارجی نیز تاثیر گذاشته است و دراکثر مواقع فیلم ها بدون در نظر گرفتن میزان ارتباطی که با یک جشنواره ی خارجی و شیوه انتخاب آن داشته باشند به جشنواره ها ارسال می شوند. به عبارت دیگر به نظر می رسد مسوولان این بخش توجه چندانی ندارند که چه فیلمی مناسب کدام جشنواره است و بدین ترتیب حتی در فستیوال های خارجی نیز تابلویی که ما از سینمای خود به دست داریم، به همین یکدستی است و تنوع چندانی ندارد."
