اولین نشست تخصصی بررسی زیرساخت‌های سینمای ایران، صبح امروز، به همت مرکز تحقیقات استراتژیک، معاونت پژوهش‌های فرهنگی و اجتماعی مجمع تشخیص مصلحت نظام و با همکاری خانه سینما برگزار شد. رخشان بنی اعتماد، در این نشست با اشاره به وضعیت رابطه‌ی مدیران سینمایی و سینماگران در سال‌های اخیر گفت: "در طول سال‌ها ما فیلم‌سازان همیشه متهمانی بودیم که باید پاسخگوی رفتار خود باشیم و خود را ثابت کنیم." وی با اشاره به وضعیت کنترل در سینما گفت: "امروز کنترل در سینما فقط محدود به ممیزی و یا صدور پروانه‌ی ساخت نیست، بلکه این کنترل در تمام شئون مختلف وجود دارد حتی در سایر بخش‌های اجتماعی و فرهنگی نیز این کنترل وجود دارد." وی تاکید کرد: "در کشور ما یک نگاه پادگانی وجود دارد که تمامی مسایل را کنترل می‌کند و این امر در دوران اخیر به میزان بالایی رشد کرده است."
کارگردان روسری آبی تاکید کرد: "سیستم کنترل با هدف مقابله با پدیده‌های کاملا مدرن اجرا می‌شود، اما غافل از آن است که امروز یک انقلاب دیجیتالی رخ داده و حتی به دنبال این انقلاب دیجیتالی سینما نیز به سمت فیلم‌سازی تک نفره می‌رود. در این میان این‌گونه کنترل‌ها با روند تولید فیلم و اجبار فیلم‌سازان به کسب مجوز ساخت همخوانی ندارد."
کارگردان فیلم خون بازی با اشاره به وضعیت تهاجم فرهنگی در کشور که ازسوی شبکههای ماهواره‌ای صورت می‌گیرد؛ افزود: "متاسفانه ما در برابر تهاجم فرهنگی همیشه به دنبال دیوار کشیدن و جمع کردن آنتن‌های ماهواره بوده‌ایم و قصد داشتیم با مانع شدن با تهاجم مقابله کنیم، در حالی‌که در کشورهای دیگر که چنین تهاجمی را احساس کردند با تقویت سرمایه‌های بومی و ملی و فرهنگی خود به مقابله برخاستند."
بنی اعتماد سینما را یک منشور چند وجهی دانست و افزود: "سینما از شرایط اجتماعی نشات می‌گیرد و شرایط اجتماعی را بیان می‌کند و امروز نیز متاسفانه در حالی‌که نیاز مخاطب را برآورده نکرده‌ایم بازهم قصد داریم با روش پادگانی این امر را ادامه دهیم." وی با انتقاد از سیاست‌های صداوسیما و حوزه‌ی سینما در تولید آثار مبتذل طنز گفت: "زمانی که به دنبال سیاست پادگانی جامعه به سمت افسردگی می‌رود؛ سیاست‌گذاران برای شاد کردن مردم به سمت اجرای لودگی و برنامه‌های لوده و تولید این‌گونه برنامه‌ها می‌روند، در حالی‌که آنچه که باعث افسردگی و عدم وجود خنده در جامعه می‌شود خالی بودن سفره‌ی مردم و عدم تامین نیازهای اولیه‌ی آنهاست و این امر نشان می‌دهد که نگاه به مقوله‌ی فرهنگ و سیاست‌گذاری از عهده‌ی سیاست‌گذاران عرصه‌ی فرهنگ خارج است."
وی با اشاره به لزوم توجه به خلاقیت هنرمندان گفت: "در همه جای دنیا تولید یک اثر فرهنگی نیاز به دریافت مجوز و پروانه ندارد، بلکه این مجوز فقط در زمان نمایش براساس معیار‌ها و ملاک‌ها‌ی هر کشور صادر می‌شود. هنرمندان برای تولید آثار فرهنگی باید مجوز بگیرند اما این مجوز جلوی رشد خلاقیت آن‌ها را می‌گیرد." بنی اعتماد با انتقاد از بعضی از سیاست‌ها در حوزه‌ی سینما گفت: "متاسفانه امروز مدام راه‌ها و کارهای غلط گذشته تکرار می‌شود. به طور مثال در حالی‌که خانه‌ی سینما وجود دارد عده‌ای به دنبال اختراع سازمان جدید سینمایی هستند."
وی ادامه داد: "همه‌ی این مسایل می‌گذرد و مدیران و سیاست‌گذاران می‌روند و سرانجام این هنرمندان هستند که باقی می‌مانند."
ناصر صفاریان هم با اشاره به حوزه‌ی تخصصی‌اش گفت: "سینمای مستند بن‌مایه‌ی سینمای داستانی است و نخستین تصاویر سینما از کارهای مستند ثبت شده است. اما امروز متاسفانه در تلویزیون آثاری به اسم مستند پخش می‌شود که برنامه و گزارش است و به جرات می‌توان گفت در سی سال بعد از انقلاب حتی سی فیلم مستند تولید شده در تلویزیون وجود ندارد." وی ادامه داد: "درهای تلویزیون به روی مستندسازان خارج از صدا و سیما بسته است و این در حالی است که مردم از آثار مستند شبکههای ماهواره‌ای که اخیرا پخش آن‌ها زیاد شده است استقبال می‌کنند و اگر کارهای مناسبی از تلویزیون پخش شود مخاطب خواهد داشت.» صفاریان تاکید کرد: "عملا سینمای مستند ایران متکی به خود افراد است که با هزینه‌های شخصی خودشان فیلم می‌سازند و جایی برای نشان دادن آثارشان نیست."
این مستندساز با اشاره به اختصاص سینما سپیده به نمایش آثار مستند گفت: "وقتی این روند را مرور می‌کنیم می‌بینیم که این فرصت هم از دست رفته است. این سالن از سوی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی از حوزه هنری با پرداخت بهای کامل صندلی‌ها اجاره شده است، اما بعضی از روز‌ها حتی یک مراجعه کننده هم ندارد، چرا که فیلم‌هایی انتخاب می‌شوند که هیچ جذابیتی ندارند."
وی ادامه داد: "در کنار آن نمایش‌ها، انجمن مستندسازان به صورت هفتگی آثار منتخب مستند را پخش می‌کنند که با ازدحام زیادی از جمعیت مواجه است که این نشان می‌دهد مخاطب وجود دارد، اما به دلیل مدیریت نادرست این ارتباط برقرار نمی‌شود." این مستندساز همچنین از سخت بودن امکان تولید اجتماعی در حوزه‌ی مستند گلایه کرد.
