اما من که می‌گویم عید به درد کتاب خواندن و قرتی بازی روشنفکری نمی‌خورد. بهتر است، عید که شد بروید در هوای آزاد بخوابید یا مثل من بنشینید و یک سریال قدیمی از سرکار خانم جسیکا آلبا ببینید به نام فرشته سیاه.

ده، یازده سالم بود. شیراز سرد بود، یا خانه‌ی ما، نمی‌دانم. باید منتظر کپسول‌های گازی که همیشه دیر می‌آمدند، می‌ماندیم. بابا پیر بود، چشم‌هایش را می‌گویم. صدایم زد که بروم توی اتاقش. گفت می‌خواهم سوال مهمی ازت بپرسم. گفتم:...

افسانه خوانی برای من به معنای آشنایی عمیق‌تر با ناخودآگاه جمعی ایرانیان بود. شناختن آرزوهای هزاران ساله‌ی ملتم و شیوه‌های زیرکانه‌ای که برای بقا در شرایط پیچیده‌ی اجتماعی و تاریخی اتخاذ کرده است. تلاش ذهنی من حالا ...

بیست سال زمان کمی نیست. در این مدت انسان به راحتی می‌‎تواند فراموش کند. سخن دیگری بگوید و هدف دیگری برگزیند. حتی اگر زمان در این میان تند‌تر از همیشه نیز حرکت کرده باشد. ویم وندرس اما می‌‎گوید از بیست سال پیش ...

به این فکر می‌کنم که اگر منتقدین هنری وجود نداشتند و یا اساسا منتقد‌‌ همان تعریفی را داشت که یکی از کاراکترهای نمایشنامه‌ی در انتظار گودو به عنوان ناسزا به کاراکتر دیگر می‌گوید: منتقد نبود، چه خلایی در جریان حرکت هنر بوجود می‌آمد.