تلویزیون هزار و یک عیب دارد و اساساً رسانه ای سبک و حتی سخیف است، با این همه می توان تلویزیون تماشا کرد و برای تلویزیون مستندهای خوب ساخت. سینمای مستند یک گونه ندارد.

اگر می خواهید مستندساز شوید، تماشای تلویزیون را فراموش کنید. منظورم تنها شبکه های داخلی یا شبکه های ماهواره ای نیست، کل رسانه های تصویری مورد نظرم است. رسانه های تصویری باعث اغتشاش ذهنی مستندساز می شوند و ریتم درونی او را به هم می ریزند.

این نکته که در برخورد فیلمساز مستند با چنین مضامینی‏ ساختار فیلم تا چه اندازه در خدمت هنری یا هنرمندی که فیلم از روی آن ساخته می شود قرار می گیرد یا تا چه اندازه‏ اثر ساختار سینمائی اش را حفظ می کند می تواند مهم ترین چالش پیش روی فیلم ساز مستند باشد.

آغاز نشست هایی با تعدادی مستندساز، آن هم با عنوان نشست تخصصی، نکته ی دیگری بود که در پس ظاهر مثبت و ایجاد ارتباط دوسویه ی میان مدیران جدید و مستندسازان، باز هم چیز دیگری را به ذهن متبادر می ساخت ...

... و کار ما نه رئالیسم، که سوررئالیسم بود؛ ما قصه گو بودیم؛ خیال پرداز بودیم. به همین دلیل است که هرگز نتوانستیم با جنبش مستند کنار بیائیم. فیلم های مستند از شعر شروع کردند و به نثر ختم شدند. ما قصه گوها با ناتورالیسم شروع کردیم و سر از خیالپردازی در آوردیم.