هشتادوسومین دوره‌ی اسکار، هشتم اسفندماه سال ۸۹ (۲۷ فوریه ۲۰۱۱) در سالن کداک تیه‌تر لس‌آنجلس با معرفی برگزیدگان به‌پایان رسید.
اپرا وینفری، مجری سر‌شناس تلویزیون، در بخش مستندهای بلند، اسکار بهترین فیلم را به گناه خودی‌ها به کارگردانی چارلز فِرگوسن اهدا کرد. در این بخش فیلم‌های مستند خروج از فروشگاه هدیه (رابرت بنکسی)، سرزمین گاز (جاش فاکس)، رِستِرپو (تیم هِثِرینگتون، سِباستین جانگِر) و سرزمین هرز (لوسی والکر، کارن هارلی) کاندید بودند.
رِستِرپو (۲۰۱۰، ۹۳دقیقه)
درباره‌ی کارگردان:
تیم هثرینگتون، عکاس خبری، متولد انگلستان است. او بیشتر دهه‌ی گذشته را در غرب آفریقا برای ساخت مستند از تحولات سیاسی و تاثیر آن بر زندگی مردم در لیبی و نیجریه گذرانده است. در جنگ‌های داخلی ۲۰۰۳ لیبی، او و دوستش تنها خبرنگاران خارجی حاضر در لیبی محسوب می‌شدند که در پشت خط شورشیان قرار داشتند. هثرینگتون توانست در سال ۲۰۰۷ جایزه‌ی عکس خبری جهان را به‌خاطر عکسی که در آن یک سرباز آمریکایی خسته را یک روز پس از نبرد در دره‌ی کورنگال در افغانستان نشان می‌دهد که صورت خود را با دستانش پوشانده است، به‌خود اختصاص دهد. او به همراه سباستین جانگر چندین سفر در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ به افغانستان داشته است که فیلم رسترپو محصول این سفرهاست. هثرینگتون ماهِ گذشته در شهر مصراته در غرب پایتخت لیبی کشته شد.
سباستین جانگر، نویسنده، روزنامه‌نگار و مستندساز آمریکایی است که بابت کتاب پرفروشش با نام طوفان بی‌نقص: داستان واقعی بشر در مقابل دریا به شهرت رسیده است.
موضوع:
رسترپو مستند بلندی است درباره‌ی شرح زندگی گروهی از سربازان آمریکایی در دره‌ی کورنگال افغانستان. فیلم بر روی پانزده سرباز که در پایگاه دور افتاده‌ای به‌نام رسترپو، نام پزشک گروه که در عملیاتی کشته می‌شود و به‌احترام او نام پایگاه را نیز رسترپو نهادند، تمرکز دارد. کار این سربازان خطرناک‌ترین کار ارتش به‌حساب می‌آید. رسترپو فیلمی است کاملا تجربی. دوربین هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود. هیچ مصاحبه‌ای در آن وجود ندارد و هدف تنها این است که تماشاگر ۹۰ دقیقه خود را به‌جای سربازان بگذارد.
سرزمین هرز (۲۰۱۰، ۹۹ دقیقه)
درباره‌ی کارگردان:
لوسی والکر، متولد انگلستان، بابت چهار فیلم مستند خود با نام‌های: زمین بازی شیطان، بینش نابینا، سرزمین هرز و تا صفر بشمار معروف است. دو فیلم اخیر وی در جشنواره‌ی ساندنس به‌طور هم‌زمان شرکت داده شده‌اند که این اتفاق برای اولین‌بار برای یک کارگردان مستند می‌افتاد. همچنین سرزمین هرز توانست جایزه‌ی ساندنس را به‌خود اختصاص دهد و باز برای اولین‌بار توانست جایزه‌ی منتخب تماشاگران را از دو جشنواره‌ی معتبر، برلین و ساندنس به‌خود اختصاص دهد.
موضوع:
سرزمین هرز، سفری است همراه هنرمند تازه آوازه، ویک مونیز، از محل زندگی‌اش بروکلین به مکان تولدش در برزیل و در نهایت به بزرگ‌ترین زباله‌دانی جهان، جاردیم گراماچو، در حومه‌ی شهر ریودوژانیرو. هدف اولیه مونیز نقاشی ازکاتادور‌ها (فردی که روبروی کسانی که سیگار را می‌پیچنند می‌نشیند و برای آن‌ها روزنامه می‌خواند تا حوصله‌شان در هنگام کار سر نرود) با استفاده از آشغال هاست. همکاری مونیز با کاتادور‌ها در حالی‌که تصاویر خودشان را دوباره خلق می‌کنند نشان دهنده‌ی جایگاه کاتادور‌ها و در عین حال یاس و فرومایگی در آن هاست. سرزمین هرز حاوی مدارک تکان دهنده‌ی قدرت قابل تغییر روح بشر است.
