فیلم با تصاویری بی‌واسطه ــ بی‌واسطه از این نظر که هیچ فرم بصری خاصی در تصویر فیلم حضور ندارد ــ از یک مهمانی، یک جشن خصوصی آغاز می‌شود. و اجازه می‌دهد از خودتان بپرسید: چرا باید به تماشای چنین فیلمی بنشینم؟ چنین تصاویری چه ارتباطی می‌تواند به من داشته باشند؟ همین فضای ناامن و غریب آرام آرام سوالات خودش را مطرح می‌کند و همراه این سوال‌ها از حریم خصوصی یک شخص به گرانیگاه چالش‌های عمومی یک نسل می‌رسد. این فیلم مستند است درباره‌ی یک مستندساز که سعی دارد به ما بقبولاند که او بخشی از جامعه‌ای است که ما نیز بخشی از آنیم.
اینکه فیلم در درجه‌ی اول و شما ــ مخاطب ــ در درجه‌ی بعدی چقدر با پدیده‌ی رو به رو ــ پدیده‌ی رو به رو برای فیلم مخاطب است و برای مخاطب فیلم ــ ارتباط برقرار خواهید کرد چنان در حیطهی حضور مستندساز، ایده‌ها و دغدغه‌های او قرار دارد که پیر پسر به عنوان یکی از مورد توجه قرار گرفته‌ترین مستندهای دو سال اخیر به یک تیغ دو لبه شبیه می‌شود. مستندی که مخالفان و موافق خود را داشته و به نظر من این مخالفت‌ها و موافقت‌ها بیش از هر عنصر دیگری به همان حریم شخصی و وظایف خود ساخته‌ی ما در قبال آن بازمی‌گردد. حریم شخصی فیلم و حریم شخصی مخاطب. اینکه فیلم تا چه اندازه می‌تواند خودش را به شما نزدیک کند و به عنوان روزنه‌ای برای دوباره نگریستن به وضعیت موجود بدل شود و در آن سوی ماجرا، شما تا چه حد می‌توانید فیلم را به حریم خصوصی خود راه بدهید و آن را به عنوان بدیلی برای حرف‌ها و مسئله‌های شخصی خود قرار دهید مدیون سنتزی‌ست به همان اندازه وابسته به ساختار و قدرت فیلم که وابسته به شما به عنوان مخاطبی فعال در مقابل دغدغه‌های فیلم/فیلم‌ساز.
در این بین داوری کردن به همان اندازه که می‌توان فیلم را از مخاطب جدا کند دقیقا به همان میزان هم به فیلم راه می‌دهد تا دست به یکسری افشاگری‌ها در مورد خود و دیگری بزند. در نگاه اول این فیلمی‌ست درباره‌ی زندگی و مسائل خصوصی یک فیلم‌ساز که عمدتا با شما غریبه است. شنیدن انبوه حرف‌های یک غریبه آزار دهنده است... این را قبول دارم. اما غریبه‌ی دیگری جای دیگری درون شما نشسته است و شاید می‌ترسد از مواجه شدن دوباره با سوال‌هایی که خسته است از کلنجار رفتن با آن‌ها و برای همین تصمیم گرفته در گوشه‌ای تاریک پنهان شود! چرا؟ شاید جواب بسیار ساده‌تر این‌ها باشد: فکر می‌کند تنهاست و تنهایی او درد بی‌درمان مشکلات اوست. درست مثل خود فیلم ساز... او هم همینطور فکر می‌کند!
***
مستند پیر پسر به کارگردانی مهدی باقری درباره خود کارگردان فیلم است که به‌دلیل مشکلات مالی در سن ۳۰ سالگی هنوز با پدر و مادرش زندگی می‌کند و مقصر این وضعیت را پدرش می‌داند و....
این مستند که در هفتمین دوره جشنواره سینماحقیقت در دو بخش مسابقه ملی و بین‌الملل به نمایش در می‌آید، تا کنون در جشنواره‌های آسیاتیکا ایتالیا، جشنواره‌ی سالانه‌ی فیلم‌های ایرانی در آمریکا و... به نمایش درآمده و تندیس ویژه شهر تهران بخش مستند نهمین جشن تصویر سال را دریافت کرده، و برگزیده اولین دوره جایزه مستند بر‌تر سال و نامزد بهترین کارگردانی فیلم بلند مستند، نامزد بهترین فیلم و بهترین صدابرداری و صداگذاری از پانزدهمین جشن خانه سینمای ایران بوده است.
رای ُبن مستند پیشنهاد می‌کند تا به تماشای این مستند در هفتمین دوره جشنواره سینماحقیقت که طی روزهای ۱۹ تا ۲۶ آذرماه ۱۳۹۲ در سینما فلسطین و سینما سپیده شهر تهران برگزار خواهد شد، بنشینید.
در همین زمینه بخوانید:
بعد از ساعت‌ها بی‌خوابی
ورشکستگی نسل‌ها
جسارت خود عیان‌گری
