برای آزادی اثرگذار است، چون خود تصویر مستند چیزی دارد که هیچ چیز نمی تواند جایگزینش باشد. در فیلم تصویری هست از ساختمان نیمه تمامی در خیابان آزادی که انبوه جمیعت چهار طبقه و پشت بام آن را پر کرده اند و با تکان دادن دست شعار می دهند.

سری که ماه ها منتظر رهایی بوده به هنگام خروج از این می ترسد که چگونه با پدرش روبرو شود و از این که پدر کتکش بزند وحشت زده است. شرایط آنها درست مثل یکی از شخصیتهای فیلم رستگاری در شاوشانک است، که از این که آزاد می شد خوشحال نبود

"روزهای بی تقویم" فیلمی در فضای دیگر فیلم های مهرداد اسکویی است؛ و در عین حال طعم متفاوتی دارد، مثل فیلم های دیگر او، چهره‏نگار انسان ایرانی است؛ و ما را در برابر حس‏ها و حضور آدم‏های دور و نزدیک‏مان قرار می‏دهد.

یک بار، سال‏ها پیش، من بامشاهده‏ی اولین فیلم‏های مهرداد اسکویی به خودمان نوید دادم که یک" ژان روش" ایرانی در راه است، مقدمش را گرامی بدارید. حالا می‏ بینم که اگر آن بزرگ مرد فرانسوی در پیروی از قریحه‏ی ویژه‏ی خود، تنها به قلمرو انسان‏شناسی و قوم‏شناسی می‏پرداخت، این بزرگ جوان مرد ایرانی از خیلی قلمروها آگاه است

روزهای بی‏تقویم، مستندی تاثیرگذار است. اثری است که با ما زندگی و ما را رها نمی‏کند؛ دغدغه ی ما را نسبت به فاجعه‏ها، رنج‏ها و اوضاع پیرامون‏مان برمی‏انگیزد، و با پرسش‏های تلخ مواجه‏مان می‏کند: راستی، این کودکان، در بیرون این فضای مددرسان، در فضای بسته‏ی آن سوی حصار میله‏ ها و با وجود عوامل پابرجای بزه‏کاری، کارشان به کجا می‏کشد؟