"مازیار بهاری"به عنوان خبرنگار نشریه ی نیوزویک آمریکا دستگیر شده است. ما مستندسازان او را مستندسازی می شناسیم که به همه جای دنیا سر می کشد تا زندگی و مصائب انسان های گوشه و کنار این جهان هزار چهره را به تصویر درآورد. به قول دوستی او مستندساز جهان است. اسارت هر دوست و همکاری آدم را اذیت و دلتنگ می کند، اما دستگیری مازیار با عنوان خبرنگار نیوزویک این تصویر را پیش رو می گذارد که دستگیرکنندگان او، اگر صرف همکاری با یک نشریه ی آمریکایی را جرم ندانسته باشند، او را خبرنگاری مغرض به حساب آورده اند و این اتهام دقیقا آن تهمت مغرضانه و نابه جایی است که از سر شناختی که از مازیار دارم، مرا بیش از صرف دستگیری یک دوست و همکار آزار می دهد و در این یادداشت کوتاه می خواهم آن را رد کنم و تصویر متفاوتی را که از او دیده ام پیش رو بگذارم. مازیار بهاری علوم سیاسی و سینما خوانده و در عالم حرفه هم تواما یک خبرنگار و یک مستندساز است. او برای روزنامه ها و شبکه های تلویزیونی متفاوتی فیلم می سازد، اما همیشه به عنوان یک خبرنگار و فیلمساز مستقل و صاحب نظر شناخته می شود و استقلال و صراحت نگاه و جایگاه مستقل حرفه ای او آن چنان است که بر بالای گزارش ها و مستندهایش حک می شود: "فیلمی (یا گزارشی) از مازیار بهاری." شبکه های تلویزیونی خارجی برای ارائه ی تصویری هرچه نزدیک تر، دقیق تر و منصفانه تر از ایران به سراغ او می آیند. مستندسازی جسور و جست وجوگر است و تنها سه سال از سال های اخیر فیلمسازی اش را در عراق گذراند. دو مستند بلند، هفت مستند گزارشگر موثر و یک نمایشنامه درباره ی زندان های آمریکا حاصل کار او در این دوره است که تماشایشان ما را با فیلمسازی روبه رو می کند که به اهمیت"حضور در صحنه"در سینمای مستند واقف است و به روشنی، منتقد حضور و سیاست های آمریکای دوران بوش است. اما این نقد و مخالفت را نه در بیانیه و شعار، بلکه از زبان افشاگر و موثر فیلم مستند بیان می کند. آخرین کار او تهیه ی یک گزارش مستند از انتخابات اخیر ایران بود که دو هفته پیش، در روزهای حضور او در ایران به نمایش درآمد. بارها شاهد نگاه تیزبین و منصف و برخورد او با یکسونگری ها و طرف گیری های عجولانه دیگران بوده ام و بارهای بیشتری علاقه اش به ایران و پیگیری دائم و از سر شور و شوق او را در مسائل و مصائب زندگی ایران و ایرانی دیده ام. چندی پیش در یک نوشته چاپ نشده در باب نهی ارشاد و نهادهای دیگر از عرضه و فروش فیلم به بی بی سی فارسی، گفتم که وقتی مستندهای شناسنامه دار و بارها دیده شده از فیلمساز های آشنای ما در شبکه ای به نمایش در نیاید، فیلم های ناآشنای دیگری جایشان را می گیرد که در مجموع تصویری ناقص و معوج، هم از جامعه ایران و هم از سینمای مستند ما به دست می دهد. حضور و تاثیر فعالیت های مازیار بهاری در برقراری ارتباط ایران با جهان و در دنیای ژورنالیسم و سینمای مستند ایران هم در همین فضا باید دیده و ارزیابی شود. قطع این حضورها و ارتباط ها تنها به جایگزینی حضورها و نگاه های دورتر و بیگانه تر با این جامعه و با زندگی ایرانی می انجامد و بر فضای سوء تفاهم ها و تعارضات خودساخته می افزاید.
