چهارشنبه یی که گذشت 25 آذر بود و شصت و هفتمین سالگرد تولد سیدمحمد تهامی نژاد محقق و مستندساز گرانقدر، فرهنگ مردی خاموش، بی ادعا و صبور، و چه بسا مظلوم. آری مظلوم؛ اما سختکوش و شرافتمند و مقاوم. آنچنان مقاوم که اصلاً به جثه ی شکننده و فروتنیً منکوب کننده اش نمی خورد. گونی است در کویر و شب تابی است در جنگل که می تابد و روشنی می بخشد، یا شب پایی است آن گونه که نیما وصف می کند. به او که نگاه کنی درمی یابی که چگونه در طول قرن ها شرافت و آبرویت را ارج نهاده یی، با سختکوشی درهم آمیخته یی و استقامت کرده یی تا خودت و زبان و هویت ات را حفظ کرده باشی. به او که نگاه کنی و در کار و زندگی اش که باریک شوی درمی یابی که رمز و راز ماندگاری ایرانی چیست. داشتم می گفتم. چهارشنبه یی که گذشت 25 آذر بود و شصت و هفتمین سالگرد تولد سیدمحمد تهامی نژاد محقق و مستندساز که انجمن مستندسازان ایران نکوداشت و جشن تولدی برایش در خانه سینما گرفته بود که حال و هوای خاصی داشت و حتماً جزییات را روزنامه ها و سایت ها نقل خواهند کرد. بی اختیار به یاد جمله یی از فاکنر افتادم که به مراسم مشابهی که برایش گرفته اند و خودش هم حضور نداشته پیغام داده که "هیچ چیز آدمی را آنقدر خوشحال نمی کند که همقطاران نویسنده اش با قاطعیت به همگان اعلام کنند که آثارش خوب است"1 و در مورد تهامی نژاد هم همیشه اینچنین بوده و در این بزرگداشت هم اینچنین شد و همکارانش که خود بزرگانی از سینمای مستند ما هستند همچون محمدرضا اصلانی، فرهاد ورهرام و کامران شیردل که به علت کسالت فیزیکی (که امیدوارم چیز مهمی نباشد) از خانه اش تلفنی حرف زد، درباره اش صحبت کردند و شخصیت او و کارنامه اش را ستودند؛ همکارانی که با کسی تعارف ندارند و لب مطلب را می گویند و هر کدام هم به نوعی نگران بودند که نتوانسته باشند حق مطلب را ادا کنند، و عجیب این که 25 آذر روز پژوهش هم نامگذاری شده و این نامگذاری مسلماً به خاطر محمد تهامی نژاد نبوده است؛ اما هر علتی داشته باشد تقارن خجسته یی است که بیشتر به لطف الهی و فرهی ایزدی می ماند که نام این پژوهشگر ارزنده کشورمان را همواره به یاد خواهد آورد و روشنی خواهد بخشید. برایش سلامت و ماندگاری آرزو می کنم که به قول نیما؛ " کار شب پا، نه هنوز است تمام". 1- نقل از مقاله ی "خاطره ها و نامه هایی از ویلیام فاکنر" ترجمه صفدر تقی زاده، کتاب سخن (مجموعه مقالات)، نشر علمی 1358، ص 111
