سینمای مستند ایران از ابتدای انقلاب با چالش های جدی رو به رو بوده است. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم از عمده ترین این چالش ها مقوله ی شناسایی سینمای مستند است توسط سیاستگذاران فرهنگی و سینمایی کشور.

فرهاد توحیدی رییس کانون فیلم نامه نویسان سینمای ایران که این روزها در آکادمی اسکار به سر می برد، متنی را پیرامون جلسه ی نمایش مستند "بانوی گل سرخ" که بدون حضور کارگردانش "مجتبی میرتهماسب" در این آکادمی به نمایش درآمد، نوشته است.

سال هاست که می دانم سرنوشت من مستندساز مستقل ربطی به وزارت ارشاد ندارد و سال هاست که ارشاد و مدیران آن هم ربطی به من ندارد.

خوشبختانه انقلاب دیجیتالی و تلفن های همراه مانع نابودی مدارک بصری در آغاز قرن بیست و یکم اند. دراین حال، من به این عدم توجه به رخداد عظیم پیرامون مان در جشنواره ی مستند معترضم. یعنی این اعتراض دارای نوعی همدلی با میلیون ها انسان معترض و خواستار حقوقشان است.

در ایران عده ای مستند را بی اهمیت تلقی می کنند، پاره ای آن را واجب تر و مهم تر از نان شب می نامند یا همچون ضروری ترین نهادهای جامعه ی امروز می دانند و گروه اندکی هم در تلاش تقرب به واقعیت سینمای مستند در جامعه ی ایران و برداشتی واقع گرایانه از وزن و جایگاه و راه های توسعه آن بوده اند.