حضور جلوی دوربین، یک حضور اجتماعی است. وقتی با کسی صحبت می کنید، او ممکن است به شما اعتماد کند و درباره ی مسائل خصوصی زندگی اش با شما حرف بزند. از شکست های عشقی خود، فقر دوران کودکی، از رابطه ی عشق و نفرت خود و ...

فکر خوبی است که از دیگران بخواهید اگر کسی را می شناسند که صحبت کردن با او به درد می خورد، به شما معرفی اش کنند. گاهی مجبور هستید نوعی"مهندسی اجتماعی" انجام دهید تا بتوانید از نردبام بالا بروید و به آدم اصلی برسید.

نمایش زوایای پنهان و ظرافت های روحی یک هنرمند در فیلمی مستند نیاز به همراهی و هم زبانی با آن هنرمند دارد. اگر نه، حاصل در سطح می ماند. گاهی یک شوخی سوژه ـ هنرمند، می تواند مسیر فیلم را تغییر داده و چنان حس قوی باورپذیری در مخاطب ایجاد کند که ...

وضعیت مستندسازی ما هم امروزه از این رویاها مستثنی نیست. رویاهایی که گاه مثل برگ های پاییزی آرام آرام از منقار باد بر زمین می افتد و ما ... ! چرا که بی تردید تجربه ی مستندسازی ما در ایران، در این سال ها مثل خیلی چیزهای دیگر، تجربه ی منحصر به فردی است که شاید شبیه هیچ دوره ی دیگری نباشد ...

مدت ها است حرف راست نمی شنویم و باید گوش ها و چشم ها را ببندیم. البته چشم و گوش مستندسازان هیچ وقت بسته نیست. همیشه می گویند از سینمای مستند حمایت نمی شود و مستندسازان آبروداری می کنند. اما امیدوارم این سینما همچنان حمایت نشود تا بتواند شرافت خود را همچنان حفظ کند.