فیلم‌های مستند معمولا حاوی تنش بین خاص و عام، بین لحظه‌های منحصر به فرد تاریخی و تعمیم سازی هستند. مستند‌ها بدون تعمیم سازی به طور بالقوه چیزی بیش از ثبت یک رخداد تاریخی یا تجربه‌ی خاص نخواهند بود.

آریرنگ یک خودنگاری‌ست با یک پایان‌بندی دوست‌داشتنی. کیم از سه نفر دل‌گیر است. پس چرا در عین سادگی و خشونت، انتقام خودش را در دنیای خلق‌شده‌ی خودش، آن‌هم با زبان‌‌‌ همان مخلوق، از آن سه نفر نگیرد و سرمست از این انتقام...

خبری بس تلخ و ناگوار بود. این اینترنت همه چیز دارد، ولی معرفت ندارد. وقتی نام منصوره حسینی نقاش نوگرا را جست‌وجو می‌کردم، آن‌چه را دیدم باور نکردم. هنرمند نقاش در تنهایی و انزوا با مرگ سختی روبرو شد. هنرمندی که هیچ‌کس سراغ او را نگرفت و ...

دستاورد من از تمامی سال‌هایی که به نقد فیلم مستند گذشته است، به من آموخته که در نقد و بررسی یک فیلم مستند، همواره بر دواصل توجه داشته باشم: نخست نسبت بین اثر مستند با واقعیت و دو دیگر نسبت اثر مستند با سینما.

مستندسازانی چون اسپورلاک که با داشتن نگاه رسانه محور سینمای مستند، قابلیت‌های آن‌را در حوزه‌ی نقد اجتماعی گسترش می‌دهند، خود به منظور دست یافتن به مخاطب، در دل ساختارهای سرمایه‌داری نظام پخش فیلم قرار می‌گیرند.