در فیلمسازی تک نفره و فردی، در مقایسه با فیلمسازی به عنوان کاری گروهی، چه چیزهایی را از دست می دهیم؟ آشکار است که در نگاه ستایشگرانه نسبت به فیلمسازی تک نفره یک جور هیجان زدگی نسبت به رهایی فرد از جمع وجود دارد و این گونه رهایی شرط هنر متعالی انگاشته می شود.

برای من مستندسازی بخشی از سینما نیست؛ بخشی از شکل و شیوه ی زندگی معاصر من  است. زندگی البته در جامعه ای که چندان به آن وفادار نیستم، سازوکارش را نمی پسندم و با آن دلخوشی ندارم؛ جامعه ای که چندان به سامان نیست؛ آینده ی مرا تامین نمی کند و به من امنیت نمی دهد و ...

نمایش زوایای پنهان و ظرافت های روحی یک هنرمند در فیلمی مستند نیاز به همراهی و هم زبانی با آن هنرمند دارد. اگر نه، حاصل در سطح می ماند. گاهی یک شوخی سوژه ـ هنرمند، می تواند مسیر فیلم را تغییر داده و چنان حس قوی باورپذیری در مخاطب ایجاد کند که ...

وضعیت مستندسازی ما هم امروزه از این رویاها مستثنی نیست. رویاهایی که گاه مثل برگ های پاییزی آرام آرام از منقار باد بر زمین می افتد و ما ... ! چرا که بی تردید تجربه ی مستندسازی ما در ایران، در این سال ها مثل خیلی چیزهای دیگر، تجربه ی منحصر به فردی است که شاید شبیه هیچ دوره ی دیگری نباشد ...

مدت ها است حرف راست نمی شنویم و باید گوش ها و چشم ها را ببندیم. البته چشم و گوش مستندسازان هیچ وقت بسته نیست. همیشه می گویند از سینمای مستند حمایت نمی شود و مستندسازان آبروداری می کنند. اما امیدوارم این سینما همچنان حمایت نشود تا بتواند شرافت خود را همچنان حفظ کند.